Bakkertjes op elke hoek

Nieuw decreet van een of ander ministerie. In de eeuwige zoektocht naar meer orde en regeltjes heeft een mij onbekende minister besloten dat de winkeltjes die je op elke hoek van de straat vindt niet langer het stokbrood vanachter de toonbank mogen verkopen, maar dat het stokbrood apart van de overige waar moet worden uitgestald. Nu schaft elke winkelier een kleine overdekte stalen gekantelde doos aan, waar het brood dan in ligt. Die stalen bak (een halve meter bij een halve meter en twee meter hoog) staat buiten voor de winkel. De bak is zo ontworpen dat hij ook zelfstandig gebruikt kan worden: er is een zitplek voor een verkoper. Lekker in de zon. Onze winkelier in de buurt blijft in zijn winkel zitten. Als je een brood wilt kopen, kan je het zelf pakken, of de winkelier komt achter zijn toonbank vandaan.
Waar de regel voor dient, konden de winkeliers die ik heb gesproken me niet vertellen. Hygiëne? Wellicht hebben we hier een prijsvraag.
De winkels worden bevoorraad door kleine bakkerijen, zoals wij er ook een om de hoek hebben. Zij zorgen ook voor de bakken. Elke bakkerij heeft zijn eigen kleur doos met zijn naam erop. Sommige winkeliers kunnen nu tijdelijk geen brood leveren. Zij wachten nog steeds op een verkoopbak.

Na regen komt de cholera

Ruim een maand na de ergste regens in vijftien jaar kampen inwoners van arme wijken van Dakar nog steeds met grote problemen. Huizen zijn onbewoonbaar geraakt door de watervloed en mensen wonen tijdelijk in drooggelegen scholen. Hoe moet dat met hen als de klassen 11 oktober weer beginnen? Zie www.irinnews.org en klik door naar Senegal.
Intussen - nu het regenseizoen zijn einde nadert - worden de belangrijkste wegen schoongeveegd. Bulldozers en honderden mannen met scheppen vegen tonnen zand om het asfalt weer zichtbaar te maken. Welke wegen? Die in rijke buurten naar het vliegveld bijvoorbeeld. Vandaag stond Ingrid een uur in de file omdat de president naar het vliegveld moest. De weg lag er picobello bij. Onze weg in Mamelles is intussen net als heel veel andere wegen deels veranderd in een zandweggetje. Ook zijn veel wegen gewoon weggespoeld, of ondergestroomd, maar dat is bij ons niet het geval. Wij wonen relatief hoog, terwijl veel arme wijken op lage, drassige gronden zijn gebouwd.
Voor de gewone Dakarois is het verhaal dan ook niet af. Door al dat water dat niet weg kan, steken cholera en malaria de kop op in met name de arme suburbs. Het aantal patiënten en doden door cholera in de hoofdstad neemt toe en ook wordt gevreesd voor een toename van het aantal malaria-patiënten. Maar dat is vandaag niet het verhaal hier. Er is veel aandacht voor de ramp met de veerboot Joola, drie jaar geleden, waarbij meer mensen omkwamen dan met de Titanic. Pas nu is er een vervanger van de veerdienst tussen Dakar en Ziguinchor, de hoofdstad van de zuidelijke regio Casamanche. De boot, gehuurd van Indonesië, maakte zaterdag voor het eerst een proefvaart - zonder passagiers. Een nog te bouwen eigen vaartuig wordt niet voor 2007 verwacht.
Ook staan de kranten vol van het lopende onderzoek naar corruptie van een ex-premier. De leider van een onafhankelijke onderzoekscommissie, een vrouw, vertelde vorige openlijk over bedreigingen aan haar adres en onwillige medewerking van zittende bewindspersonen. Vandaag kwam naar buiten dat zij ruim een maand op kosten van de president heeft gebivakkeerd in een duur hotel met uitzicht op zee. De som voor haar en twee kinderen: 20.000 euro, voor ruim een maand overnachten in een hotel. Voer voor haar tegenstanders.

Hier wonen wij! Daar, onder de vinger van Ingrid, staat ons huisje verscholen tussen allemaal grote appartementencomplexen en villa's. De foto is genomen vanaf de vuurtoren van Mamelles. Achter ons huis ligt het vliegveld. De weg onder Ingrids pols is de verharde weg van Mamelles en komt uit op de doorgaande route (links naar het vliegveld, rechts richting stad). 

Een onweersbuitje komt onze kant op... Gelukkig is het regenseizoen bijna voorbij. Het regende een kwartier, maar het gerommel hield langer aan. 

Half verscholen achter bosjes hier dan het bewijs van het vliegtuig met panne in onze achtertuin. En geen landingsbaan te zien... Die ligt namelijks links van de foto. Maar wat is het toch mooi groen bij ons. En vandaag waait het ook nog! Dat betekent iets minder warm, maar nog altijd niet lekker. 

Spraakverwarring

Spraakverwarring tussen twee toubabs over een koelkast! Gisteren belde een meneer Tomasso, klinkt al niet erg Senegalees, over onze nieuwe, nog te leveren, koelkast. Hij had een verkeerd nummer doorgegeven en gaf nu het juiste telefoonnummer, in een wel heel gebrekkig Frans. Daar Ingrid net eerder op die dag een vervanger had gekocht voor onze ter ziele gegane Zanussi DeLuxe, nam ik het telefoonnummer aan in de veronderstelling dat het de verkoper was en belde Ingrid. Die vond het maar wat vreemd, maar besloot hem vanochtend te bellen. Het bleek een klant te zijn van dezelfde winkel in de binnenstad waar wij onze koelkast hebben gekocht. Ook in het Engels kon hij niet uit de voeten. Ik had het ook kunnen weten toen hij zei dat het om een Samsung ging. Wij hebben een ander merk gekocht. Om de een of andere reden dacht Tomasso dat ik de winkel was en ik juist dat T. de winkelier was. Zover een gesprek over de telefoon tussen twee toubabs die allebei het Frans niet machtig zijn. De lessen beginnen weer over een maand. Dat het niet helemaal aan mij lag, bleek uit een later telefoongesprekje. Een kennis begon tegen mij in het Frans, zij dacht dat ik de guard of zo was, zo goed was mijn Frans, zei ze. Heureusement. Het wachten is op de koelkast. Die zou vanmorgen geleverd worden.

Zaterdagochtend

iets over half twaalf en ik ben net wakker. Gisteren meteen goed uitgeweest in de stad met een paar bekenden hier. Ingrid had haar eigen afspraak, die zo ongeveer eindigde met dansende ambassadeurs, haar kwam ik 's nachts pas thuis weer tegen. Bij mij galmt nog een discussie na met een Canadese VN-er over religie - in een tent waar we wachtten op een Senegalese band. De andere twee in het gezelschap hielden zich wijselijk erbuiten. Gelukkig kwam de muziek ertussen, anders zouden we nu nog aan het praten zijn.
Eerder die dag onze bewaker Siro uitgezwaaid. Hij heeft een maand vakantie en reist terug naar zijn geboortedorp. Na bijna twee jaar zal hij zijn familie voorbij Kedougou tegen Guinnee weer zien. Tassen vol kleren, doeken en radio's sleepte hij mee. Zijn nieuwste aanwinst: een telefoon die wij hebben meegenomen uit Nederland en waarvoor hij een nummer heeft aangeschaft. De trotse jongen, met nieuwe nike-pet, stapte als een koning in de taxi die ik voor hem betaald had richting bushalte; de hele buurt deed hem uitgeleide.
Vanavond weer muziek: we kunnen kiezen tussen Youssou N'dour die optreedt in zijn eigen nachtclub of de oude mannen van Baobab Orchestre. Gezien de gemiddelde leeftijd van een Baobab-lid en de hitte in de tent van Youssou gaan we voor Baobab - Youssou kunnen we nog vaker zien. Dat wordt morgen opnieuw lekker uitslapen.

Hier even een fotootje van onze nieuwste aanwinst: de bank! Hout zelf in elkaar gezet en opgehangen aan het plafond. De kussen zijn op maat gemaakt. Hij ligt heerlijk... 

Weer aan het werk

Na een dag bijkomen van de reis weer aan het werk. Ingrid en ik begonnen vanochtend heel vroeg met een ritje in de auto naar het vliegveld waar we de bagage konden ophalen. Alles liep gesmeerd. De vier tassen en koffers stonden netjes op ons te wachten in een afgesloten kamer bij de bagageband. Siro heeft inmiddels zijn mobiele telefoon en Jeanne haar tas en badslippers. Een collega heeft haar 5 kilo kleren die haar man ons uit Nederland had meegegeven. Ook hangt onze zelfgemaakte bank nu eindelijk aan de juiste haken, dus we kunnen voortaan bellen vanuit een hangbank!
Wil jullie nog even wijzen op IS, zie link hiernaast, waar veel staat over de VN-top en armoede in Afrika, met een bijdrage van mijzelf. Armoedebestrijding is nu een heel hot item met die top in New York, maar ik vraag me af wat er over blijft van alle goede bedoelingen. Nog nieuws van het onderzoeksfront: Groningen is akkoord, ik ga aan de slag met de laatste wijzigingen aan mijn voorstel, om daarmee een leescommissie te werven, en voor begin volgend jaar moet er een eerste artikel liggen. O jee.

Ingrid en Martijn kijken op de boot y terug op een weekend Schiermonnikoog. 

Ingrid leest interessante lectuur tijdens weekendje Schier 

Met een knal begeeft de koelkast het

Nog geen dag terug uit Nederland, waarover misschien later meer, of we worden opgeschrikt door een enorme knal uit de keuken. Het bleek de laatste zucht van de koelkast. Het oude roestbakje, geschonken door mijn ouders, heeft de regentijd niet doorstaan. Aan de achterkant rest een grote roestklomp van wat eens een glanzende motor heeft moeten zijn. Hij kachelde al een tijdje met zijn gezondheid, wat leidde tot gevaarlijke omstandigheden. Wilde je een biertje pakken, dan moest je soms een schok voor lief nemen.
Verder viel de thuiskomst in Dakar alleszins mee. Door Ingrid op het ergste voorbereid blijken de vochtplekken nog niet van ons hele huis bezit genomen te hebben. Alleen de randen tonen bruine plekken en hier en daar is de verf losgeraakt. Wel stinkt het in de slaapkamer enorm naar schimmel, maar wierook doet wonderen. De katten hebben onze afwezigheid overleefd. Poes sukkelde echter zo met haar gezondheid, dat onze bewaker zelfstandig had besloten een dierenarts te laten komen. Het beestje ziet er na een week medicijnen nog niet uit. De dierenarts kwam vandaag even polshoogte nemen en besloot zonder overleg een spuit in Poes te zetten. Die zit al zo onder de medicijnen dat ze niet tegenspartelde. Maar de fris ogende Mamadou reageerde behoorlijk verontwaardigd toen ook zij een injectie kreeg. En dat alles om de rekening van de veterinair te spekken.
O ja, dat kiekje dat iedereen bij een verhaal wil zien: een vogeltje in onze achtertuin. Waar twee maanden terug nog niets groeide staan het gras nu tot je middel.

Nooit meer Tap

Nog een waarschuwing voor iedereen die ooit nog deze kant op wil komen: vlieg nooit met Tap. Deze Portugese maatschappij presteerde het om ons bijna onze aansluiting naar Dakar te laten missen. Met vertraging kwamen we in Lissabon aan uit Amsterdam, daar renden we naar de volgende gate. We mochten ons vliegtuig aanvankelijk niet meer in terwijl dat er nog stond , maar na enig zeuren alsnog. Koffers liggen natuurlijk nog in Lissabon en moeten we morgen zelf maar in Dakar ophalen. Alsof alle ellende niet genoeg was, kwamen we in een hevig onweer terecht tijdens de landing. Het vliegtuig schudde alle kanten op en vlak voor de piloot de kist aan de grond zette, helden we een paar keer vervaarlijk over. Het was zelfs zo erg dat een stewardess vanuit de achterkant van het vliegtuig begon te klappen. Niet erg professioneel...
In Dakar staat trouwens een groot vliegtuig in onze achtertuin die daar met pech op de kleine landingsbaan is neergezet. Het ding staart al twee weken richting ons huis, niemand weet wanneer hij kan vertrekken.