La lutte

Staat nieuwjaarsdag gelijk aan skispringen op Garmisch Partenkirchen, dat gaat hier op voor la lutte (het worstelen), maar dan veel erger. Iedereen nestelt zich voor de televisie voor de wedstrijd van het jaar. Hoewel het alweer twee dagen geleden is, wil ik de uitslag toch niet onthouden: Yekini mag zich na de overwinning op Tyson - nee, niet de bokser - de koning of zelfs de keizer van de arena noemen.
Twee dagen na de glorieuze overwinning staan de kranten er nog bol van - sport verkoopt ook hier. De wedstrijd vond plaats in het nationale stadion in Dakar, dat plaats biedt aan 50 tot 60.000 mensen. Die keken allemaal, uitzinnig van vreugde, naar twee kolossen die midden op de grasmat in een kleine ring vervaarlijk tegenover elkaar stonden. De wedstrijd heette fenomenaal te zijn geweest, ikzelf heb niet gekeken, want zat met andere toubabs in het Center Parcs van Senegal op twee uur rijden van Dakar.
Degene die de ander het eerst naar de grond werkt is winnaar, zo simpel is het. Vaak duurt een wedstrijd 15 seconden, maar hier was de minutenlange strijd goed geregisseerd, maar liefst zeven minuten hadden de mannen nodig: de mensen willen natuurlijk waar voor hun geld.
Al weken, maanden, keken de mensen uit naar de wedstrijd. Yekini versus Tyson, twee grootmachten uit het Senegalese worstelen zouden sinds lang tegenover elkaar staan. Telecombedrijven gaven kaarten uit met daarop hun beeltenis, je kon kaartjes winnen, op de wedstrijd wedden en noem maar op. Yekini had zich maanden voorbereid in de VS, waar niemand de man kent en hij ongestoord in een fitnessruimte zijn spierballen kon trainen.
Het betaalde uit, want hij won niet alleen de eer, maar ook veel geld. Naar verluidt 300 miljoen cfa: da's pak em beet 450.000 euro. Pas mal voor zeven minuten worstelen.