Zo vlak voor de vakantie

Zo vlak voor kerst beginnen de deadlines zich aan te dienen. Vanavond, beter gezegd vannacht, komen de eerste gasten van het vakantieseizoen en 14 januari vertrekt de laatste weer. Voor die tijd moet ik nog een artikel inkorten, een artikel schrijven en nog een paar zaken regelen voor een Nederlands-Senegalese ngo waar ik wat uurtjes in de week vrijwilligerswerk voor ga doen. En natuurlijk iedereen even op de hoogte brengen hoe het ermee staat. Onze gasten gaan nog een paar dagen alleen op pad zodat ik deze week nog enkele dagen verder kan werken.
Om met het oude nieuws te beginnen: zowat iedereen weet nu wel dat ik naar Nederland kom in april en niet voor een weekje vakantie, nee voor minimaal een halfjaar. Ons huis in Den Haag komt weer vrij - wij hebben het contract niet verlengd. Ik ga in een keer al het onderzoek doen voor mijn promotie en probeer ook nog als parttimer aan de bak te komen. Bij deze een oproep: mocht iemand nog een journalist/historicus/tekstschrijver/beleidsmedewerker zoeken voor enkele dagen in de week: I'm your man. Gelukkig komt Ingrid in die periode twee keer naar Nederland en hoeven wij elkaar dus niet zes maanden te missen. Waarom ik het mooie Senegal voorlopig achterlaat? Ik mis het regelmatige journalistieke werk en kan met het onderzoek op afstand niet voldoende uit de voeten. Bovendien ontloop ik dan hier de tropische hitte in Senegal. Nu hebben we wat we een mooie Nederlandse zomer zouden noemen, beetje heet nog zo nu en dan, maar vanaf juni tot november is het hier eigenlijk niet te doen.
Maar voorlopig blijf ik nog in Senegal. We vieren kerst thuis met Rob en Suus, en met oud en nieuw komen ook Bas en Marieke over en gaan we met de hele groep naar een huisje in het immer toeristische Saly Portudal. Zon, zee, strand en zwembad, wat wil een mens nog meer?
Intussen werk ik, gemotiveerd door mensen van de universiteit Groningen, hard aan een artikel over JF Ankersmit, de hoofdfiguur van mijn onderzoek. Een gesjeesd student geneeskunde en miskend dichter wordt journalist en schopt het uiteindelijk tot hoofdredacteur. Iedereen kan dus een stukkie tikken, zo moeilijk is dat niet.
Het is nu de mooiste periode hier in Senegal. De temperaturen dalen iets, en het is niet meer zo vochtig vies heet als in oktober. Dat trekt dan ook massa's toeristen die een zonvakantie willen in de winter. Op het vliegveld is het deze week spitsuur en dat merken wij. Veel toubabs vertrekken voor de vakantie naar huis, toeristen komen juist nu hier aan en er gaan ook nog eens vliegladingen Senegalezen naar het heilige land voor de grote pelgrimage. En juist nu de wind verkeerd staat, slapen wij onrustig door het geluid van ronkende vliegtuigen. Moesten we maar niet langs het vliegveld gaan wonen.
Voor liefhebbers van auto's: die van ons staat nog steeds te koop. We hebben de prijs laten zakken, maar nu hebben we panne aan remmen en radiator. De mecanicien is zo vriendelijk geweest om de kapotte onderdelen er vast uit te halen, omdat hij dacht dat ik dan wel weer opdracht zou geven voor reparatie. Intussen had hij wel enkele kopers. Niets is minder waar. Geen koper hapt vooralsnog toe, maar omdat de auto voorlopig niet meer rijdt, blijft hij lekker bij de garage staan, want ik vertik het weer een reparatie te betalen. Ons parkeerplaatsje toveren wij inmiddels om tot zonneterras. Gisteren met de ezelskar een paar potten en planten gekocht en vanmiddag kan ik zo'n schattig authentiek bankje ophalen bij de menusier hier op de hoek. Nog twee ouderwetse strandstoelen erbij zoeken en klaar is Kees.
Rest mij niets anders dan iedereen heel fijne feestdagen toe te wensen!