Het dak eraf

Nee geen concert, maar vandaag hebben ze de bovenlaag van het dak eraf gehaald. Jawel, nog geen twee dagen na de stortbui zijn er al mannetjes bezig. Een kabaal de hele dag, een dikke laag beton en bitumen kwam er af. Siro, onze guard, had het maar druk met controleren en thee zetten. Ik had geld gegeven voor de thee en hem gezegd dat hij verder alles maar moest regelen en dat doet ie ook met verve. Morgen komen ze het nieuwe dak erop leggen. ,,Ze komen om acht uur'', zei Siro, ,,Ik kom liever iets eerder, ik ben er half acht.'' Kijk, beter kan je niet hebben.
Om dat enthousiasme een beetje vast te houden heb ik bedacht dat hij aan een mobiele telefoon moet. Hij wil er zelf ook graag een, omdat zijn familie uit Kedougou (heel ver weg) en Spanje (nog verder weg: een illegale neef daar, nee sorry hij kan nog steeds geen visum vinden) hem weleens op onze telefoon bellen en ik dat liever niet steeds wil. Bovendien is een telefoon hier nog een statusobject. Iedereen heeft dat ding werkelijk overal aan staan, nog erger dan in Nederland. Zelfs toubabs doen mee. Een Canadese heeft de vervelende gewoonte om als ze bij een feestje of diner binnenstapt iedereen eerst te negeren en direct te gaan sms-en met het thuisfront of veel interessantere vrienden, althans zo lijkt het. Enorm genant, maar mijn zegen heeft ze.
Terug naar de mobiel, een telefoon is hier duur, dus ik heb een actie bedacht: help Siro aan een telefoon. Iemand die een oude bruikbare mobiele telefoon overheeft, kan hem schenken aan een goed doel: onze guard. Ik draag dan zelf de sim-kaart bij. WIE?
En nu ligt het dak eraf en komen de eerste regenwolken juist Dakar binnendrijven. Ik vroeg vertwijfeld of het niet ging regenen. ,,Alleen Allah weet dat'', luidde het antwoord van de mannetjes. Allah Akbar dan maar.