Lunch

Dat onze opvattingen over uitnodigingen en bezoek erg verschillen met die van een Afrikaans gezin bleek zaterdag. Die dag waren we uitgenodigd voor een lunch bij een Kameroenese wetenschapper die ik ooit had geinterviewd naar aanleiding van een van zijn boeken. We hadden toen hij ons belde direct toegezegd en keken er erg naar uit om bij een Afrikaans gezin op bezoek te komen. Wel waren we een beetje bezorgd over de gespreksonderwerpen en of het niet heel formeel eraan toe zou gaan. Tijdens het interview was de man zeer onderlegd gebleken, hij had diverse wetenschappelijke boeken geschreven, maar ook romans en zelfs een toneelstuk. Dat zou een lunch vol discussie worden, dachten we.
Aan het begin van de middag liepen we naar de pharmacie waar we hadden afgesproken, hij woonde niet ver van ons. We maakten direct kennis met een andere Kameroenees die enkele dagen over was in Dakar en gezamenlijk liepen we naar het huis van de wetenschapper. De socioloog had een beetje haast en bij binnenkomst in de kast van een huis zagen we direct waarom: de grote televisie stond aan, zijn favoriete club Arsenal speelde en de tweede helft stond op het punt van beginnen. Dat wilde hij niet missen. Voor de lunch werd opgediend moesten we toch eerst de wedstrijd kijken. Nou is voetbal voor mij geen enkel probleem, maar Ingrid leek zich iets te vervelen. De wetenschapper haalde direct bier voor zijn gasten onder het mom dat in Kameroen niemand zonder bier kan en liet het zichzelf ook goed smaken. We konden hem alvast de taartjes geven die we hadden meegenomen voor na de lunch. Natuurlijk hadden we te weinig gebakjes meegenomen want ook dochter en een vriend deden mee. Hoe konden we denken dat alleen wij vieren zouden lunchen. Voortaan een taart die je in genoeg stukken kan snijden.
Tijdens de wedstrijd werden enkele wetenswaardigheden uitgewisseld over wat iedereen hier in Dakar doet, de man was vaker in Nederland geweest dan wij in Afrika, maar steeds als het op het televisiescherm spannend werd, werd de aandacht verlegd naar de wedstrijd. Helaas voor onze gastheer speelde Arsenal niet zo goed. De achterstand op koploper Chelsea (die wedstrijd werd uitgezonden terwijl wij aan tafel gingen, de televisie bleef aan) werd die zaterdag twee punten groter. Na de wedstrijd had zijn vrouw, die we heel even hadden begroet, de lunch klaar. Nee geen broodjes, maar salade vooraf en daarna rijst, vis, saus, de hele mikmak. Als gast zat ik tegenover de gastheer aan het hoofd van de tafel en mocht ik steeds als eerste opscheppen. Na al dat bier kwam de wijn op tafel, het was inmiddels half drie. Tijdens het eten kwam het gesprek op sociologie, geschiedenis en het leven in Dakar en zo nu en dan een doelpunt voor Chelsea. Opvallend was dat zijn vrouw vrijwel niets zei, alle aandacht ging naar de gastheer en ons. Door alle bier had ik moeite met de grote hoeveelheid eten dat voor ons stond. ,,Bescheiden eters'', oordeelde hij mild. Ik heb de gastvrouw uitvoerig bedankt voor het heerlijke eten, maar kon echt niet meer op. Daarna ging iedereen weer voor de televisie zitten en dronken we koffie tijdens het restantje van Chelsea. Het werd tijd om te gaan.